Odcinek lędźwiowy kręgosłupa jest jednym z bardziej narażonych na urazy oraz zmiany zwyrodnieniowe. Jego umiejscowienie sprawia, że jako odcinek dolny jest narażony na większe przeciążenia, a także urazy mechaniczne, które czasami pociągają za sobą konieczność przeprowadzania zabiegu stabilizacji. Dotyczy on zazwyczaj pacjentów w zaawansowanym wieku, których kręgosłup często boryka się ze zwyrodnieniami. Niektóre z nich nie tylko sprawiają silny ból, ale równocześnie powodują, że utrudnione jest poruszanie się, a to diametralnie obniża jakość życia. W momencie rozpoznania zmian w kręgosłupie lędźwiowym lekarze mogą podjąć decyzję o przeprowadzeniu zabiegu stabilizacji. Z racji tego, że jest to operacja chirurgiczna wiąże się z nią pewna doza ryzyka, jednak przy obecnym stanie wiedzy oraz technik medycznych nieudana stabilizacja należy do rzadkości.
Z reguły dokonuje się jej korzystając ze specjalnie przygotowanych implantów w postaci śrub oraz prętów tytanowych. Łączą one doskonałą wytrzymałość z całkowitą neutralnością wobec organizmu, co czyni je w pełni bezpiecznymi. Czasami elementem towarzyszącym zabiegowi stabilizacji jest usunięcie zwyrodnionych i dysfunkcyjnych dysków kręgowych, które zostają zastąpione sztucznymi odpowiednikami. Równocześnie stosuje się typowe techniki stabilizacji, które mają zapewnić pacjentowi możliwość normalnego poruszania się. Po wykonanej operacji konieczna jest rekonwalescencja, a następnie rehabilitacja. Pacjent musi się również liczyć z występowaniem dolegliwości bólowych, zwłaszcza w początkowym okresie po zabiegu.